CindyHij had het gevoel de hele wereld te moeten redden. Ook al werd hij er zelf niet gelukkig van.
In plaats van zich te richten op wat hij het liefste deed en waar hij ook heel goed in was, probeerde hij vooral iedereen te overtuigen dat ze zijn pad moesten volgen.
Als ze nou maar zouden luisteren. Als ze hem maar zouden erkennen. Zijn werk zouden waarderen. Maar anderen misten de passie die hij er zelf voor had. Deden het op hun manier. En waren daardoor minder effectief. Dat stak hem.
In zijn verhalen voelde je steeds meer frustratie. En dat verhulde de mooie resultaten. Die er echt wel waren. Maar ze verloren hun glans en kracht onder de negatieve emoties die gepaard gingen met zijn strijd.
De sprankeling kwam pas tevoorschijn wanneer hij vertelde hoe hij zelf iemand geholpen had. Dan lichtte zijn gezicht op en zag je de twinkeling in zijn ogen.
Hij bleef vechten voor zijn gelijk. Voor erkenning en bekendheid in de hoop daarmee het leed van velen te verzachten. Zijn impact werd echter eerder kleiner dan groter. Hij leek het niet te merken. Zelfs niet toen hij erop werd gewezen door de mensen om hem heen. Hij beet zich er steeds vaster in en verloor steeds meer het plezier in zijn werk.
Vechten voor erkenning wordt soms een doel op zich. En maakt dan eerder ongelukkig dan gelukkig.
Het leven is maar kort. Durf te kiezen voor dat wat je het liefste doet. Ook al lijkt het in jouw ogen niet zo groot als je zou willen. Laat je verwonderen door hoeveel rimpelingen ook een paar kleine druppels kunnen maken.
