- Je lijkt alles goed voor elkaar te hebben, maar zo voelt het niet. Je hebt het niet naar je zin, maar kunt je vinger er niet echt opleggen. En juist omdat het lijkt alsof je het allemaal voor elkaar hebt durf je er niet goed met anderen over te praten dat je niet gelukkig bent. Je wilt tenslotte ook niet ondankbaar overkomen. Maar ondertussen pieker je steeds vaker en duurt het steeds langer voor je ’s avonds in slaap valt. Je hoopt dat iemand spontaan hulp aanbiedt, maar doordat jij er niets over laat merken, hebben de mensen om je heen hebben geen flauw idee wat er werkelijk in jou omgaat.

- “Gaaf, hoor, dat je voor dat nieuwe project gevraagd bent!”. Je hoort het jezelf zeggen. Tegelijkertijd voel je ook een steek van jaloezie. De zoveelste collega die begint aan een nieuwe uitdaging. Je realiseert je dat je al veel te lang op dezelfde plek zit. Je bent het zat dat er iedere keer wel weer een reden lijkt te zijn om niet in actie te komen.

- “Bedankt voor de gezellig avond! Moeten we gauw eens overdoen.” Als de laatste visite naar huis is, plof je neer op de bank. Je hebt de hele avond heen en weer gerend om het iedereen naar de zin te maken. De hapjes waren een succes, iedereen vond het gezellig, maar zelf heb je nauwelijks bij kunnen praten. En terwijl je de vaat opruimt bedenk je je dat je weer een jaartje ouder bent geworden en je je nog steeds op hetzelfde punt bevindt als een jaar geleden.

- Nee zeggen vind je lastig. Je wilt niemand teleurstellen en maakt je zorgen of ze je nog wel aardig vinden als je een keer een verzoek weigert. Dus wring je je veel te vaak in allerlei bochten om alles voor elkaar te krijgen en iedereen tevreden te houden. Ondertussen staan er in jouw agenda nog maar weinig dingen waar je echt energie van krijgt. Je bent het zat.

Voor de vierde keer kijk je op de wekker. Over twee uur moet je eruit. Je ziet er als een berg tegenop om naar je werk te gaan. Alle dagen op je werk zijn hetzelfde en je voelt geen enkele uitdaging. Je sleept je ernaar toe. Je werkt hard, maar vraagt je steeds vaker af waarom. Je bent kribbig naar collega’s en ook thuis vinden ze je chagrijnig.

Ook buiten je werk voel je je steeds ongelukkiger. Je hebt je al zo lang niet meer blij gevoeld. Je maakt ruzie om niks terwijl je daar juist zo’n hekel aan hebt. Door met alles en iedereen rekening te houden komt er maar weinig van je eigen activiteiten terecht. Je snakt naar tijd voor je zelf, maar de keren dat je echt iets leuks voor jezelf doet zijn op 1 hand te tellen.

Je bent vooral bezig om te zorgen dat alles zo perfect mogelijk verloopt en om de problemen van anderen op te lossen. Het gepieker gaat inmiddels 24 uur per dag door. Hoewel je aan het einde van de dag doodmoe in bed kruipt, lig je ’s nachts meer naar het plafond te staren dan dat je echt geniet van je nachtrust.